We slip through the streets while everyone sleeps.......

Την Iggy τη βρήκαμε πριν από περίπου δέκα μέρες. Την βγάλαμε Iggy γιατί το ένα της πόδι ήταν χτυπημένο άσχημα, δεν λύγιζε με τίποτα και φαινόταν μακρύτερο από το άλλο. Κατά τ'άλλα και αν εξαιρέσεις μια μικρή αφυδάτωση, φαινόταν μια χαρά. Είπαμε με τον κτηνίατρο(ξέχασα να πω ότι η Iggy ήταν γατάκι, κοντά τεσσάρων μηνών) να περιμένουμε λίγες μέρες να πάρει τα πάνω της και μετά να δούμε αν μπορούσε να την εγχειρήσει γιατί ήταν και πολύ μικρή. Η Iggy φαινόταν πραγματικά να παίρνει τα πάνω της αλλά μας ξεγέλασε όλους και προχθες το βράδυ μετά από μια πραγματικά άθλια μέρα που είχε μεταμορφωθεί από γατί σε σκελετό, πέθανε στην αγκαλιά μου στον καναπέ του σπιτιού ενώ βλέπαμε μαζί το Batman Begins. Η μόνη παρηγοριά είναι ότι τουλάχιστον δεν πέθανε μόνη της στο κτηνιατρείο και ότι μέχρι λίγα λεπτά πριν το μοιραίο, γουργούριζε συνέχεια. Αυτό που θέλω να πω είναι οτι η Iggy ήταν καλή και θαρραλέα γάτα (κι οτι αυτό το post με δυσκολεύει αφάνταστα) και χάρηκα που τη γνώρισα έστω κι αυτό το λίγο. Πείτε με χαζό, αλλά πιστεύω στις καλές σχέσεις ανθρώπων και ζώων.
Πριν μερικές ημέρες μιλούσαμε με την aderfi(.blogspot.com) για έναν ιστορικό γάτο που πέρασε. Τον Ζαχαρία, ο οποίος πέθανε από καρδιά σε όχι πολύ βαθιά γεράματα, αλλά με χίλια δυο προβλήματα υγείας από τις καταχρήσεις (ήταν εξαιρετικά μπερμπάντης ο μακαρίτης) και μετά σκεφτόμουν όλα τα γατιά που πέρασαν, κάποια από αυτά ζήσανε, κάποια όχι, κάποια σηκωθήκανε και φύγανε και άλλα ζούνε ακόμα κοντά μας και τους διαφορετικούς τους χαρακτήρες και πόσο ΔΕΝ είναι ίδια με τους ανθρώπους. Μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι μισάνθρωπος (δεν μου άρεσε ποτέ ο Steppenwolf αλλά αυτό είναι θέμα άλλου post) αγαπάω τους ανθρώπους, εμάς, αυτά τα περίεργα πλασματάκια που νομίζουμε ότι έχουμε το ακαταλόγιστο, αλλά νομίζω ότι τα ζώα έχουν μια γνώση κι ένα σεβασμό στη ζωή, στην ύπαρξη, που ο άνθρωπος θέλει πολύ δουλειά για να τον αποκτήσει.
ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΣΗΜΕΙΟ: Δεν κατάφερα να θάψω την Iggy, κατέληξε τυλιγμένη στο πουλόβερ μου σ' ένα κουτί παπουτσιών, έρμαιο της ανακύκλωσης. Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω στην επόμενη ζωή, στο μετά. Νομίζω οτι όταν τελειώσουμε από "εδώ" δεν θα πάμε "αλλού" και σημασία έχει τι αφήνει πίσω του ο καθένας, το ίχνος του, το μικρό κομμάτι της ζωής "εδώ" που του αναλογεί, την κόλαση και τον παράδεισό του.Πιστεύω οτι με κάποιον τρόπο, όλοι κάτι αφήνουμε. Η Iggy μας άφησε πολλά.

Να προτείνω κάτι για διάβασμα; "Η γάτα μέσα μας" του William S. Burroughs (εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ). Μου αρέσει πάρα πολύ ο Burroughs, τον θεωρώ πολύ σημαντικό συγγραφέα. Μετά από αυτό το βιβλίο, τον αγάπησα κιόλας.


The Lovecats - The Cure

Nothing ever burns down by itself, every fire needs a little bit of help.......

Την Κυριακή των εκλογών ξυπνάω νωρίς το μεσημέρι. Το προηγούμενο βράδυ ήμασταν σ' ένα μπαρ όλοι οι ξενιτεμένοι ετεροδημότες που γύρισαν στη γενέτειρα αποφασισμένοι να τα χώσουν στην εξουσία και να ρίξουν τους μέχρι τότε νομάρχη και δήμαρχο ( ακόμα παίζεται αν πετύχαμε ως προς το ήμισυ το στόχο). Μπαίνω να κάνω ένα ντουζ για να αισθανθώ άνθρωπος ξανά και με το που βγαίνω, χτυπά το τηλέφωνο.
- Καλημέρα, μου λέει μια ενθουσιώδης και ΠΟΛΥ νεανική φωνή, θέλετε να πάρετε μέρος σ' έναν διαγωνισμό, να απαντήσετε μία ερώτηση και να κερδίσετε ένα SONY laptop τελευταίας τεχνολογίας;
- Όχι ευχαριστώ, απαντάω.
- Είστε πουτάνα!!!!!
Αυτό που με ισοπέδωσε ήταν ο πληθυντικός. Θα σε βρίσω με το γάντι, γιατί είμαι μόνο 8 χρονών και μου έχουν μάθει να μιλάω σωστά σε όλους τους (εχθρούς) ενήλικες. 'Ολη την υπόλοιπη μέρα το θυμόμουν και γελούσα. Μετά μαζευτήκαμε οι προαναφερθέντες ετεροδημότες, για να δούμε τα αποτελέσματα και κάπως κόπηκε το γέλιο γιατί βγάλαμε για άλλη μια φορά τον νομάρχη που μας αξίζει. Έτσι το μόνο που έμεινε ήταν ένα χαρούμενο reunion, μια γλυκιά φάρσα και η ελπίδα οτι αυτή η πόλη ΔΕΝ θα βγάλει ξανά τον ίδιο δήμαρχο. Με τέτοια νέα γενιά που περιμένει πότε θα φύγουν οι δικοί της για να πάνε να ψηφίσουν, ώστε να βάλει την απόκρυψη και ν' αρχίσει τα τηλέφωνα σε αγνώστους, ομολογώ ότι οι ελπίδες μου έχουν αναπτερωθεί.



Give The Anarchist A Cigarette - Chumbawamba

You can crush us, you can bruise us but you'll have to answer to........

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ - ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2006!!!!

Το υπερθέαμα ξεκίνησε.

Το ζήτημα είναι, ΕΜΕΙΣ τι θα κάνουμε;



Guns Of Brixton - The Clash

Goin' to the chapel and we're gonna get ma-a-arried.....

Στεκόταν μπροστά στη βιτρίνα του κοσμηματοπωλείου και κοιτούσε συλλογισμένη τα δαχτυλίδια. Σ' ένα μήνα παντρευόταν κι ακόμα δεν είχαν διαλέξει βέρα. Για την ακρίβεια εκείνη είχε διαλέξει, ο Λάκης όμως, ο μέλλων γαμπρός όλο προφασιζόταν οτι είχε του κόσμου τις δουλειές και δεν προλάβαινε να κοιτάξει. Στο τέλος για να την ξεφορτωθεί της είπε να του πάει μια φωτογραφία της βέρας που της άρεσε και θα βλέπανε. Σήκωσε το κινητό, εστίασε στο εν λόγω κόσμημα και το έβγαλε. Συνέχισε να κοιτά αφηρημένα τα υπόλοιπα για λίγο και μετά προχώρησε. Όποτε έβγαινε ήταν μόνη της. Ο Λάκης είχε μάλλον πολλές δουλειές και τα βράδια γυρνούσε πτώμα και βαριότανε να βγεί. Εκείνη πάλι δεν είχε καμμιά δουλειά . Ίσως γι' αυτό κι αποφάσισε να παντρευτεί. Στην αρχή όταν της το είπε, την έπιασε μια τρελή χαρά, επιτέλους θα σταματούσε να βαριέται. Μετά συνειδητοποίησε οτι εξακολουθούσε να βαριέται και δεν είχε καν τον Λάκη δίπλα της μπας και το μοιραζότανε και λιγόστευε η βαρεμάρα. Άνοιξε το κινητό, πήγε στην φωτογραφία και την κοίταξε συλλογισμένη. Τώρα που την έβλεπε καθόλου δεν της άρεσε η βέρα. Έκλεισε το καπάκι και πέταξε το κινητό σ' έναν κάδο σκουπιδιών δίπλα της. Προχώρησε με γρήγορο βήμα και στο πρώτο πρακτορείο ταξιδιών που βρήκε μπροστά της, μπήκε μέσα. Πηγαίνοντας προς το γραφείο του υπαλλήλου, δεν μπορούσε να σταματήσει να χαμογελάει.
- Καλημέρα, είπε, θέλω να πάω στην Τασμανία.


Chapel Of Love - Dixie Cups

Saw things clearer once you were in my rearview mirror......

ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ 1: ΕΞΟΧΙΚΟ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ "ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ"

Ξύπνησα απότομα από μια στριγγλιά. Κάποια τραγουδούσε στο ραδιόφωνο για τον άχρηστο γκόμενό της που την μαχαίρωσε, την έσφαξε , της τρύπησε μ' ένα σουβλί την καρδιά κι άλλες τέτοιες φρίκες (και να θες ν' αγιάσεις....). Το λεωφορείο που ταξιδεύαμε όλη νύχτα έφτανε στον προορισμό του σε κανένα δεκάλεπτο κι ο οδηγός θεώρησε καλό να μας ξυπνήσει γλυκά, βάζοντας τον αγαπημένο του σταθμό στο τέρμα. Το κοιμισμένο λεωφορείο τινάχτηκε πανικόβλητο. Στις οθόνες έπαιζε τα τελευταία λεπτά του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" μόνο που η μουσική υπόκρουση ήταν α) μπουζούκια (κακοπαιγμένα) β) πιάτα που σπάγανε (επρόκειτο για live) και γ) η κεντρική αοιδός που ούρλιαζε χωρίς ούτε κι εκείνη να ξέρει τι ήθελε από τη ζωή της (την οποία μάλλον την εγκατέλειπε σιγά-σιγά). Οι κοπέλες που καθόταν πίσω μου αρχίσανε να βρίζουνε στα αγγλικά, η γηραιά κυρία δίπλα μου σταυροκοπήθηκε που παρά τον τρόμο φτάσαμε κι εγώ έκλεισα τα μάτια κι αποφάσισα να αγνοήσω την καρακαηδόνα και να θυμηθώ κάποιον πραγματικά καλλίφωνο.

ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ 2: "ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΑΝΤΑ 15 ΧΡΟΝΙΑ..."

Εκοσιτέσσερις ώρες πριν πρέπει να είχαμε μόλις πέσει για ύπνο αφού είδαμε τους Pearl Jam και μετά βγήκαμε μια βόλτα. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ και νομίζω οτι ήταν η ωραιότερη ατμόσφαιρα που έζησα σε συναυλία ( θα εξαιρέσω τον Bowie που τον είχα δει σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από το δέος και τους Placebo που δεν είναι επιλογή, είναι αδυναμία). Ήταν σαν να έβλεπες τους κολλητούς σου να παίζουν και μετά τη συναυλία θα πηγαίνατε για μπύρες, μόνο που αυτοί οι κολλητοί παίζανε γαμάτα και καταφέρανε να κάνουνε τον κόσμο να βγεί δυόμισι ώρες μετά χαμογελώντας ατελείωτα. Μπορεί τα πρώτα χρόνια που οι Pearl Jam λατρεύονταν ως " μεσσίες του ροκ" ( τέτοιες αηδίες δεν μπορώ ν' ακούω) να πέρασαν ευτυχώς, ώστε να μπορούν να αποδείξουν και την αξία τους ως συγκρότημα. Και κατά τη γνώμη μας την αποδείξανε με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς εφέ, χωρίς πόζες, χωρίς τίποτα καταφέρανε να μας κάνουνε να χαρούμε που επιτέλους ήρθανε και που εμείς ήμασταν εκεί-μαζί.

Υ.Γ.1: Το ΑΕΚ-ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ που έπαιζε δίπλα, πόσο έληξε;
Υ.Γ.2: Ναι αδερφή μου είχατε δίκιο, το καλοκαίρι μας παρατάθηκε λίγο ακόμα.



Rearviewmirror - Pearl Jam