By the changes in my life I pretend.......

Καθαρή Δευτέρα βράδυ, γυρνάμε με την Ε. από το καλοκαιρινό σπίτι, ακούγοντας NITS στο δρόμο. Την προηγούμενη μέρα καθαρίσαμε το σπίτι, έβαλα ένα πλυντήριο με κοντομάνικα και φανελάκια και βρήκα στο τραπέζι έναν "Ταχυδρόμο" από τις 2 Σεπτεμβρίου του 2006 και σ'ένα ράφι τις "Εμμονές" της Κρίστεβα, το μοναδικό βιβλίο που κανείς δεν κατάφερε να διαβάσει. Το σπίτι ζούσε ακόμη στο καλοκαίρι, τέλη Φεβρουαρίου, αλλά τίποτα δεν θύμιζε τις ζεστές τεμπέλικες μέρες του (με μόνο δυό ανθρώπους μέσα, φαινόταν απελπιστικά άδειο).
Στο δρόμο για την επιστροφή σκεφτόμουν μια άλλη αναχώρηση. Φεύγω άλλο ένα ταξίδι με αεροπλάνο (γαμώτο!) κι αν καταφέρουμε να γυρίσουμε και δεν αφήσουμε τα κόκκαλά μας σε καμμιά χιονισμένη βουνοπλαγιά, ή αν κανένα alien του σκάφους δεν μας καταβροχθίσει όλους, τότε θα αισθανθώ τυχερή.
Σας αφήνω γειά λοιπόν (για καμμιά βδομάδα, ελπίζω κι όχι για πάντα) και κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε......


Adieu Sweet Bahnhof - The NITS

If it be your will that I speak no more..........

Κυρία Κουρούνα μου, ευχαριστώ για την πρό(σ)κληση. Πάντα στέρεο και πράσινο το κλαδί που σας στηρίζει. Πέντε είπατε;

1. Στην Ε' δημοτικού (αφού οι περισσότεροι με τα παιδικά χρόνια ξεκινάνε) εκλέχθηκα πανηγυρικά πρόεδρος της τάξης. Όταν στο τέλος της χρονιάς, ο δάσκαλός μας είπε ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος από την (εξαιρετική) διοίκηση, σηκώθηκα στο θρανίο και του είπα: "Μπορεί, αλλά δεν είχα καλούς συνεργάτες", οπότε καταλαβαίνετε το ποιόν του γράφοντα.......
2. ....λόγω της τραυματικής αυτής εμπειρίας ( ιδιαίτερα για τους συνεργάτες), η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι το "TRUST" του Hal Hartley. Την βλέπω κάθε φορά που τα πράγματα πάνε σκατά κι έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορεί και να τα καταφέρουμε σ' αυτή τη ζωή (εγώ κι οι συνεργάτες μου εννοώ).
3. Ζω με δύο γάτες (στο σπίτι), έντεκα σκύλους(πρωινή δουλειά) και τέσσερις γάτες (απογευματινή δουλειά) και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό από την συμβίωση.
4. Μ' αρέσουν οι παρενθέσεις όταν γράφω, γιατί είναι σαν να σου μιλάει και κάποιος άλλος μέσα στο μυαλό σου (βαθυστόχαστο αυτό!)
5. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το "Στο δρόμο" του Jack Kerouack. Όποτε διαβάζω την τελευταία παράγραφο, ανοίγουν οι κάνουλες και δεν σταματάνε με τίποτα.

Αυτά! Θα ήθελα οι επόμενοι να είναι οι εξής: chris, emptyscreen, chumba, error, Κύριος(με κ κεφαλαίο) Φώλιος. Θέλετε;


If It Be Your Will - Leonard Cohen & Anthony

A friend in need is a friend indeed............

Έφτασα στην (απογευματινή) δουλειά με μια φοβερή επιθυμία ν' ακούσω Placebo (αυτό δεν είναι περίεργο) και να πιώ ελληνικό καφέ (αυτό είναι, γιατί είμαι nescafe junkie).
Καθώς προβληματιζόμουν ανάμεσα στο "Without You I' m Nothing" που είναι το αγαπημένο μου και στο "Sleeping With Ghosts" που είναι έτσι κι έτσι, αλλά είχα μήνες να το ακούσω, μπήκε μέσα ένας τύπος. Είχε μια γενειάδα μέχρι το στομάχι, τρία κιλά λάσπη επάνω του και μύριζε σαν δημοτικός κάδος φίσκα στα σκουπίδια.
- Θέλω να μου δώσετε ένα βιβλίο, είπε, μπορείτε;
- Μπορώ, του είπα με απάθεια
- Θέλω όμως κάτι ρομαντικό, συνέχισε απτόητος, είναι για την κοπέλα μου. Ποιήματα έχετε;
Σκέφτηκα την "Έρημη Χώρα" του Elliot που την έχουμε σαράντα χρόνια και κανένας δεν την παίρνει, αλλά ήταν μάλλον κακό αστείο, έτσι του έδωσα τα "Ερωτικά Σονέτα" του Neruda.
Το πήρε, το κοίταξε με χαρά και το' χωσε σε μια ναυλον σακούλα, που μόνο εκείνος ήξερε τι άλλο είχε μέσα (εγώ δεν ήθελα να μάθω ποτέ). Με ευχαρίστησε πολύ ευγενικά κι έφυγε.
Πήγα πίσω κι έκανα έναν τεράστιο φραπέ, ακούγοντας μια από τις ωραιότερες εισαγωγές τραγουδιών, που έχω ακούσει ποτέ μου.



Pure Morning - Placebo

Barbarians are coming heading your way........

Αναρωτιέμαι......
Να πάω σήμερα στους Laibach ή θα είναι τίποτα μέλη της Χρυσής Αυγής, που έχουν μια ροπή στην παρεξήγηση κι άλλα ακούν, άλλα καταλαβαίνουν και θα' χουν διοργανώσει καμμιά συνεστίαση εκεί;



Now You Will Pay - Laibach

I knock and yet remain unseen for I am dead, for I am dead.......

Το 1981, γυρνώντας ένα μεσημέρι από το σχολείο, είδα ότι κάποιος είχε γράψει με μαύρο μαρκαδόρο, στην είσοδο της πολυκατοικίας μας " Σκοτώσανε τον Bobby Sands". Την προηγούμενη μέρα, μετά από 66 μέρες απεργία πείνας στις φυλακές του Long Kesh, είχε πεθάνει ο Bobby Sands (IRA και εκλεγμένος βουλευτής), πρώτος στη σειρά, σε μια φοβερή σκυταλοδρομία που θα τέλειωνε με δέκα νεκρούς - από πείνα. Η βρετανική κυβέρνηση δεν κούνησε το δαχτυλάκι της.
Ούτε η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να κουνά το δικό της για δύο ανθρώπους που κάνουν την δική τους απεργία πείνας στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και το μόνο που ζητούν είναι να λήξει η παράνομη κράτησή τους και ή να δικαστούν ή να αφεθούν ελεύθεροι.
Ο Ταράσιο Ζαντορόζνι απεργεί από τις 29.11.2006 και ο Γεράσιμος Κυριακόπουλος από τις 15.12.2006. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο καθένας, ας αποφασίσει μόνος του γι αυτό, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε και να ασχολούμαστε και καμμιά φορά με την ζωή των ανθρώπων. Για μας πρόκειται.
Σχετικό post στον indicto και πληροφορίες στα indymedia.


I Come And Stand At Every Door - Byrds & This Mortal Coil