So fuck you anyway...........

.....έπρεπε να βροντοφωνάξει το κοινό των Archive, στη Θεσσαλονίκη, όχι στη μπάντα, αλλά στους διοργανωτές της συναυλίας για τις ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ συνθήκες που επικρατούσαν. Δεν θα πιάσω τα του ήχου και άλλα τέτοια τεχνικά που δεν τα πολυκαταλαβαίνω, αλλά το να στριμώχνεις τόσο κόσμο (δεν ξέρω ακριβώς πόσοι ήμασταν, απλώς ΔΕΝ χωρούσαμε) σ' έναν κλειστό χώρο που δεν τον παίρνει, μάλλον λάθος μου ακούγεται. Είκοσι περίπου λεπτά χρειαζόταν μόνο για να μπεις μέσα και να συναντήσεις τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς σου, στην μακριά πορεία για το Auschwitz. Μετά στεκόσουν εντελώς πατικωμένος δεν μπορούσες όχι να χορέψεις, αλλά ούτε να κουνηθείς για να ξεπιαστείς (συγγνώμη αγαπητέ άγνωστε μπροστινέ που σε είχα αγκαλιάσει και τριβόμουν στην πλάτη σου. Δεν είχα πονηρό σκοπό). Για να πάμε στην τουαλέτα και να γυρίσουμε μας πήρε κανένα μισάωρο και ξύλο με τον κόσμο στο δρόμο ("που πάτε ρε παιδιά, δε βλέπετε τι γίνεται;" " συγγνώμη, κατουριόμαστε") και στο μπαρ που θέλαμε να πάμε δεν φτάσαμε ποτέ. Για την ατμόσφαιρα ας μη το συζητήσω, δεν μπορούσες να δεις μπροστά σου από την κάπνα και τη θολούρα, τι να σου κάνει ο εξαερισμός; (αν υπήρχε), κάπνισα μισό τσιγάρο και δεν έβρισκα που να το σβήσω.
Δεν έχω πρόβλημα με τον κόσμο, έχω πάει σε συναυλίες, έχω βρεθεί μέσα στο πλήθος, ο ένας πάνω στον άλλον, έχουμε σπρωχτεί όλοι μαζί, αλλά όλα αυτά γινόταν είτε σε ανοιχτούς είτε σε μεγαλύτερους χώρους και πρώτη φορά στη ζωή μου νόμιζα ότι δεν μπορώ πια να αναπνεύσω και θα πέσω κάτω. ΟΚ είχαν φτηνό εισιτήριο-και τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πληρώσουμε τη διαφορά υποφέροντας;
Λένε ότι η χειρότερα διοργανωμένη συναυλία ήταν αυτή των Rolling Stones, στο Altamont Speedway, το 1969. Με λίγη προσπάθεια μπορούμε να τη φτάσουμε αγαπητή διοργανώτρια εταιρεία και να θρηνήσουμε και κανένα θύμα για να' χει κι ενδιαφέρον το πράγμα.


Fuck You - Archive

444 for my headaches, 555 for my lonely............

Πέφτω σήμερα το πρωί, στο δρόμο για τη δουλειά σε ραδιοφωνική εκπομπή αθλητικού περιεχομένου (από αυτές που μαζεύονται μερικοί και βρίζουν τον Κόκκαλη, το Γούμενο, τη Σάρα, τη Μάρα και την κακή τους μοίρα). Θέλοντας τα παιδιά να δείξουν ανώτερο επίπεδο, έχουν φέρει έναν τύπο ο οποίος ασχολείται με λεξάριθμους και ερμηνεύει λέει, όλη του τη ζωή μέσα από τους αριθμούς, ανακαλύπτοντας τα κρυφά νοήματα των ταραγμένων καιρών μας, πράγμα που τον τοποθετεί στην σφαίρα των Illuminati (= αριθμός χ, τελικά ο άτιμος ο Dan Brown έχει καταστρέψει πολύ κόσμο). Το φτωχό μου μυαλό αδυνατεί να καταλάβει πως σε βοηθά στη ζωή σου το Παντελής=825 και Τασούλα = 1043 π.χ. ή γιατί ο αριθμός του Πούτιν δείχνει ότι θα είναι ο νέος σωτήρας του κόσμου, αλλά οι φίλαθλοι ακροατές έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον και άρχισαν να συρρέουν στο τηλεφωνικό κέντρο του σταθμού, ρωτώντας για τα ονόματά τους, τα αυτοκίνητά τους και, το πιο φοβερό:ποιά είναι η σχέση του ΠΑΟΚ με την 11η Σεπτεμβρίου. Για το τελευταίο συμβαν ο ειδικός μας πληροφόρησε ότι αν αντιστρέψεις τα νούμερα στο 11/9 βγαίνει ο αριθμός 911 που είναι το τηλέφωνο για τα επείγοντα στην Αμερική (call 911! call 911!). Τέλειο; Αποκάλυψη;
Επίσης αυτό που θυμάμαι είναι ότι η λέξη κεραυνός αντιστοιχεί στον αριθμό 6 (666=κεραυνός κεραυνός κεραυνός, δηλαδή σκατά, έχουμε καταστραφεί όλοι), ότι ο Χριστός αντιστοιχεί στον αριθμό 888 κι ότι ο ΠΑΟΚ, μην ανησυχείτε αγαπητοί οπαδοί, θα πάει καλά σύμφωνα με τον αριθμό του, που δεν θυμάμαι ποιός είναι.
Κάποια ανεπανάληπτη στιγμή πήρε κι ένας ακροατής τηλέφωνο, που μάλλον άλλον σταθμό άκουγε, και αναρωτιόταν αν είναι ανησυχητική η παρατεταμένη καλοκαιρία. Εκεί ο ειδικός τρελάθηκε από τη χαρά του και μας εξήγησε ότι ο άνθρωπος και η φύση αντιστοιχούν στον ίδιο αριθμό και όταν ο άνθρωπος στρέφεται εναντίον της φύσης, στρέφεται εναντίον του εαυτού του (ΕΛΑ!).
Μήπως τελικά είμαστε προιόντα μιας εξίσωσης που δεν βγαίνει;



Kiss Off - The Violent Femmes

Do you wanna dance under the moonlight...........

Οι φίλοι μου κι έγώ, όταν ήμασταν μικροί, δεν χορεύαμε ποτέ στα πάρτυ. Ήμασταν σκυθρωποί, μικροί τύποι που άκουγαν This Mortal Coil και εκστασιάζονταν (ακόμα μου συμβαίνει). Η άποψή μας για τη διασκέδαση ήταν να γινόμαστε τύφλα και να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον σε διάφορους γνωστούς και αγνώστους, νομίζοντας ότι ήταν αστείο. Δεν ήταν, αλλά δεν μας στοίχιζε και τίποτα(μόνο μερικές φάπες κι ένα πάπούτσι). Μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας και σε περισσότερες συναυλίες, κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα, αλλά το' χαμε χάσει πια. Δεν μάθαμε ποτέ να χορεύουμε και τώρα αφηνόμαστε να μας παρασέρνουν τα χέρια του πλήθους και όχι των φίλων μας και να μας ρίχνουν πάνω σε αγνώστους και δεν εννοώ ούτε τα πάρτυ, ούτε τις συναυλίες. Άσε που τώρα μας στοιχίζει.....
(Μάλλον μετά την περίοδο ρομαντισμού περνάω περίοδο μελαγχολίας, να δεις που φταίει ο ανοιξιάτικος καιρός).


Do You Wanna Dance? - The Ramones

Time, time, time see what's become of me........

Πασίγνωστο χιτάκι της δεκαετίας του 80 που ακουγόταν στην ταινία "Less Than Zero". Όταν την είχα δει την περίμενα πως και πως, γιατί είχα διαβάσει το βιβλίο και είχα ενθουσιαστεί. Λάθος! Η ταινία μου φάνηκε εντελώς ανάποδη. Είχε ωραία κινηματογράφηση, αλλά ανέμπνευστη μεταφορά στην οθόνη. Οι δύο καλύτεροί της ηθοποιοί παίζανε δεύτερους ρόλους, πράγμα όχι απαραίτητα κακό, αφού τα δίνανε, αλλά το πρωταγωνιστικό ζεύγος δεν βλεπότανε με τίποτα. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτή η ταινία στο μυαλό, όταν χθες βλέπαμε το " 'Εγκλημα στο κολλέγιο", το οποίο πρέπει να έχει έναν από τους τον πιο ηλίθιους ελληνικούς τίτλους για δύο λόγους: ο τίτλος της ταινίας είναι "Brick" (το γιατί, να δείτε την ταινία να το καταλάβετε) και το έγκλημα δεν γίνεται στο κολλέγιο, γιατί δεν υπάρχει κολλέγιο, σ' ένα σχολείο διαδραματίζεται όλη η υπόθεση.
Τελοσπάντων, μου άρεσε πολύ το "Brick" και για τον συνδυασμό του film noir με teen movie και γιατί έχει έναν πραγματικά χαρισματικό πρωταγωνιστή (μια διασταύρωση cartoon και Philip Marlowe) και γιατί δείχνει ότι η εφηβική ηλικία δεν είναι μόνο το "American Pie" (ούτε καν το "American Beauty") αλλά μπορεί να γίνει μια πολύ σκληρή, μαύρη και μηδενιστική εποχή ( στην οποία προσωπικά, διόλου δεν επιθυμώ να επιστρέψω). Υποθέτω λοιπόν ότι αυτή είναι και η σύνδεση της (στο μυαλό μου) με το "Less than zero" και ίσως μια μεγάλη διαφορά τους. Παρόλο που η προαναφερθείσα υποτίθεται ότι είναι ρεαλιστική και η άλλη όχι και τόσο (γιατί μην τρελαθούμε, πόσα πιτσιρίκια μιλάνε σαν τον Robert Mitchum στην καθημερινότητά τους;), το "Brick" τολμά να πάει εκεί που το "Less Than Zero" είχε όλες τις προυποθέσεις, αλλά ποτέ δεν θέλησε.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΔΕΝ είμαι κριτικός κινηματογράφου.



Hazy Shade Of Winter - The Bangles

You can't hide, run with the dogs tonight........

Σήκωσε τα μάτια του από το γραφείο και κοίταξε από το παράθυρο για να δει από που ερχόταν ο περίεργος θόρυβος που άκουγε. Έξω φυσούσε αλλά δεν ήταν ο αέρας. Τότε είδε τον σκύλο στην αυλή να έχει σηκώσει την μουσούδα του και να ουρλιάζει κοιτώντας τον ουρανό, σαν λύκος που κοιτά το φεγγάρι. "Το κάλεσμα της φύσης" σκέφτηκε και ξαναγύρισε στη δουλειά του, μόνο που δεν υπήρχε ούτε μια υποψία φύσης στη μολυσμένη βιομηχανική περιοχή που βρισκόταν.
Συνέχισε τη δουλειά, αλλά ο σκύλος δεν έλεγε να σταματήσε. Ανοίξανε παράθυρα, κεφάλια βγήκανε από τα γραφεία και του φώναζαν να το βουλώσει, αλλά ο σκύλος εξακολουθούσε να τραγουδάει, κοιτάζοντας ψηλά, αδιαφορώντας εντελώς για τις φωνές και τον κόσμο.
Σιγά-σιγά αισθανόταν να νυστάζει όλο και περισσότερο από την βαριά συννεφιασμένη μέρα και το μονότονο αλύχτισμα. Τίναξε το κεφάλι του δεξιά-αριστερά και έτριψε τα μάτια του για να ξυπνήσει. Όταν τα άνοιξε δεν είδε τίποτα γνωστό γύρω του. Σηκώθηκε και βγήκε έξω, χωρίς να φορέσει το παλτό του. Ο σκύλος τον είδε, σταμάτησε το ουρλιαχτό, του έγλειψε το χέρι, του κούνησε την ουρά κι έφυγε τρέχοντας μπροστά. Έβγαλε την γραβάτα και το σακάκι, τα πέταξε κι άρχισε να τρέχει πίσω του. Τα υπόλοιπα ρούχα τα ξεφορτώθηκε στο δρόμο.



Suburbia - Pet Shop Boys

Is there life on Mars?

.......με βρήκε να αναρωτιέμαι το γκρίζο πρώτο πρωινό του καινούριου χρόνου. Είναι 7:00 η ώρα το πρωί και τον χειμώνα, είναι μια πολύ ωραία ώρα γιατί έχει αρχίσει να φωτίζει. Η 6:30 δεν μου αρέσει καθόλου, είναι ακόμα μαύρα σκοτάδια. Η 7:00 όμως με βρήκε να περπατάω σ'έναν υπέροχα άδειο, υγρό και κρύο δρόμο. Κανένα εικοσάλεπτο πιο πριν βρισκόμασταν στο κέντρο και περνούσαμε μπροστά από σειρές ξεπαγιασμένων πτωμάτων που με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει, ψάχνανε απεγνωσμένα για ταξί. Εδώ όμως επικρατεί ησυχία. Δίπλα μου περνάνε κλειστά μαγαζιά, λεωφορεία με δυό τρείς ξεχασμένους επιβάτες μέσα και κανένα αυτοκίνητο που και που, του οποίου η πορεία παίζει μεταξύ των λωρίδων. Στον πατσά οι καημένες οι κοπέλες μισοκοιμούνται πίσω από το καζάνι με τις αηδιαστικές αναθυμιάσεις (αηδιαστικές για μένα- για άλλους είναι πηγή ζωής) και μάλλον είναι το μόνο φωτισμένο μαγαζί, όσο μπορώ να δω.
Ποιός θα χαλάσει όλη αυτή την κρύα ηρεμία; Ο κάφρος που περνάει βολίδα από δίπλα, έχει ορθάνοιχτα παράθυρα και από το CD του αυτοκινήτου του ακούγονται τα "Κάλαντα" της Βανδή, σε όλη τους τη γελοία μεγαλοπρέπεια (τα "Κάλαντα" είναι μάλλον το πιο αστείο σκυλάδικο που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό). Ευτυχώς ο χειμώνας και η ησυχία του μπορεί να γίνουν ισοπεδωτικοί μερικές φορές και ο ηλίθιος εξαφανίζεται σε μεγάλα κέφια στο βάθος του δρόμου. Σηκώνω πάλι το κεφάλι και συνεχίζω ν' αναρωτιέμαι (it's a god awful small affair) κι έτσι όπως το κατεβάζω βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο τη Μπέλλα. Της σφυρίζω, έρχεται δίπλα μου και προχωράμε μαζί για το σπίτι. Καλή Χρονιά Μπέλλα! Καλή Χρονιά σε όλους (εκτός από τη Βανδή).


Life On Mars - David Bowie