We' ll meet again, don't know where,don't know when but we'll meet again some sunny day!

Post πολύ θλιμμένο, θυμωμένο και τελευταίο.
Χθες το πρωί γυρίσαμε από ένα ταξίδι για το οποίο δεν πρόκειται να γράψω τίποτα (ακούω τους αναστεναγμούς ανακούφισης...) γιατί:
Χθες το πρωί η Λούλου η μία γάτα μου γέννησε τρία γατάκια. Μετά τα παράτησε κι έφυγε. Επειδή είναι πολύ άγρια και εντελώς ακοινώνητη, υποθέτω ότι δεν θα ξαναγυρίσει. Νομίζω ότι κάτι κακό έχει και πήγε να βρεί μια ήσυχη γωνιά για να πεθάνει μόνη της, γιατί αν ξαναγυρίσει θα την σκοτώσω εγώ. Καθομαι τώρα με τα δύο εναπομείναντα (το ένα μόλις εγκατέλειψε τον μάταιο αυτό κόσμο) και προπαθώ να τα ταίσω γάλα μ' ένα άθλιο μπιμπερό για μικρά παρατημένα ζώα. Όμως αυτός ο κόσμος δεν είναι για τίποτα μικρό και παρατημένο, οπότε φαντάζομαι ότι και τα δύο θα ακολουθήσουν σύντομα τον δρόμο που χάραξε ο πρωτοπόρος. Η τραγική ειρωνεία είναι τελικά ότι, χωρίς τη μαμά του, τίποτα δεν ζεί. Το' χω δοκιμάσει ξανά (και πιθανόν να το ξαναδοκιμάσω στο μέλλον), το τάισμα κάθε τρείς ώρες, τις άηχες κραυγές των μωρών ζώων που πεθαίνουν, τα τεντωμένα μέλη που ψάχνουν να βρουν την γνώριμη γούνα, την απελπισία στο τέλος όταν καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι είναι χαμένο κι ίσως να μην είναι καν παιχνίδι αλλά ποτέ δεν πετυχαίνει. Πείτε με ηλίθιο που κάθομαι και σκάω ενώ ο κόσμος καίγεται, αλλά αυτός είναι ο δικός μου κόσμος, το δικό μου μικρό κομμάτι και θα κάνω ότι θέλω.
Αυτό το blog σταματάει. Βαρέθηκε, κουράστηκε, ίσως να ήπιε πολλούς φραπέ και τα νεύρα του τινάχτηκαν, αλλά φτάνει. Έχει να δώσει μπιμπερό και να προσπαθήσει για άλλη μα μάταιη βλακεία. Εξάλλου μέσα στο ψώνισμα που το διακρίνει πιστεύει ότι το Μεγάλο Πουθενά είναι παντού, είναι αυτός ο φριχτός και υπέροχος κόσμος που ζούμε.
Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα (-πραγματικά. Μόνο για τα γατάκια δεν το βλέπω) και όπως λέει και ο τίτλος του post..............ποιός ξέρει;



We' ll Meet Again - Johnny Cash (the ONLY Man In Black)