Send me my weeping grin-I've lost my discipline.....

Έβλεπα χθες τη Κλαρίς Στάρλινγκ για πολλοστή φορά και σκεφτόμουν τη θάλασσα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Όχι την καλή θάλασσα του "αχ επιθύμησα καλοκαίρι, να κάνουμε κάνα μπάνιο" αλλά μια φουρτουνιασμένη, θηριώδη, γκρίζα, απειλητική θάλασσα που το να βρεθείς μέσα της είναι ο χειρότερός σου εφιάλτης και γι αυτό την κοιτάς από όσο πιο μακρυά μπορείς και καμμιά φορά τα καλοκαίρια, όταν χαζογελάς με άλλους για το ποιός θα φτάσει πρώτος πιο βαθιά και" δες τι γρήγορα που κολυμπάω", σου' ρχεται στο μυαλό αυτή η εικόνα, έτσι ξαφνικά και παγώνεις κι αρχίζεις να κολυμπάς γρήγορα προς τα έξω κι έχεις την εντύπωση ότι καρχαρίες σε κυνηγούν και ρεύματα θα σ' αρπάξουν και πάει τελείωσες, τελείωσε ο κόσμος.
Δεν είναι έτσι. Ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρνάει χωρίς εσένα ή εμένα ή την Κλαρίς. Την θάλασσα δεν την ενδιαφέρουν τα μικροπροβλήματά μας κι εμείς πρέπει να πηγαίνουμε με τα δικά της νερά, εκείνη με τα δικά μας - δεν πρόκειται.
Τώρα πως κολλάει όλη αυτή η βαθυστόχαστη σκέψη με την "Σιωπή των αμνών" είναι ένα μυστήριο!


Fire-Fly - The Wolfgang Press