You' re still alive she said oh and do I deserve to be.....

Δεν ξέρω αν οι Pearl Jam παίζουν ακόμα τα πρώτα τους τραγούδια. Μπορεί όπως πολλά συγκροτήματα να βαριούνται δικαιολογημένα εν μέρει να επιστρέφουν σε εποχές και καταστάσεις που έχουν περάσει ( οι Rolling Stones εξαιρούνται, μου δίνουν πάντα την εντύπωση οτι εξακολουθούν να ζουν στα ηρωικά 60ς ). Το Alive ήταν το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα κι ενθουσιάστηκα αν και το image του συγκροτήματος με τα κολάν και τις βερμούδες από πάνω μου είχε φανεί κάπως( πάντα προτιμούσα τους Βρετανούς ως παρουσία). Τους θεωρώ όμως σημαντικό συγκρότημα, που ευτυχώς ξέφυγε από τα όρια του grunge, κι έβγαλε έναν τόσο ωραίο τελευταίο δίσκο. Άσε που μερικά κομμάτια τους με κάνουν να θέλω να χοροπηδάω ατελείωτα ( γέρος άνθρωπος) και μου θυμίζουν τον αδελφό μου μικρό σ' ένα πάρτυ να εξηγεί σε κατάσταση απόλυτης τύφλας σ' έναν γνωστό ότι" η μουσική είναι πανανθρώπινη" ( αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι αναφέρονταν στους Deep Purple που εγώ δεν τους πήγαινα μία). Αυτά τα συγκινητικά και ίσως βρεθούμε αύριο βράδυ στο ΟΑΚΑ, αρένα ή κερκίδες δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η χαρά του να είμαστε μαζί.



Alive - Pearl Jam

And then he looked right through me as if I wasn't there......

η συνέχεια εκ του προηγουμένου (post)

Επειδή δεν τραβάω μόνο εγώ τέτοια κολλήματα, έχω να πω το εξής:
Φέτος το καλοκαίρι βουτήχτηκε στο αίμα (2). Τον Αύγουστο ορισμένοι bloggers (αλλά και μη) που τυχαίνουν μεγάλης εκτίμησης, βρέθηκαν στο ίδιο σπίτι για διακοπές. 'Αμα σας πω το playlist των βιβλίων που διάβαζαν (ορισμένοι μάλιστα με εντυπωσιακή ταχύτητα) θα καταλάβετε γιατί η γιαγιά Agatha έγραψε τους " Δέκα Μικρούς Νέγρους". Από τον Αρσέν Λουπέν μέχρι τον αρουραίο του εγχειριδίου της Patricia Highsmith, όλο το σπίτι κολυμπούσε σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα που σχιζόταν μόνο από την τυπική καθημερινή ερώτηση " Τι θα φάμε σήμερα;". Μετά γλιστρούσαμε πάλι στα γνώριμα σκοτάδια των αγαπημένων μας ηρώων και αναρωτιόμασταν γιατί ο Ταμερλάνος έπρεπε τελικά να πεθάνει ( η Louise Welsh που λέγαμε). Ευτυχώς κανένας πραγματικός φόνος ή κάτι άλλο εξίσου στυγερό δεν ήρθε να ταράξει το ευτυχισμένο (και μεταφορικά αιματοβαμμένο) σπιτικό μας. Κάποια στιγμή οι διακοπές τελείωσαν και όλοι άρχισαν σιγα-σιγά να παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού. Αποφασίσαμε ( τρεις ενήλικες κι ένα μωρό ) να μείνουμε άλλη μια μέρα και αποφάσισα (ένας ενήλικος) να ξεκινήσω εκείνον τον δύσμοιρο Ισιγκούρο. Την μέρα που φύγαν όλοι και πανηγύριζα α) την(σχετική) μοναξιά και την ησυχία και β) την αρχή της απεξάρτησης, ξέσπασε η πυρκαγιά.

Υ.Γ. Εύχομαι να τα πούμε και το επόμενο καλοκαίρι, στο ίδιο μέρος. Θα βρέχουμε και το σπίτι και τα δέντρα να μην αρπάξουν, θα δείτε, θα είναι πολύ ωραία.



Killing Me Softly - Roberta Flack

You try to run from me, run from me, run from me, I am the adversary, I am your foe, I go where you go........

Φέτος, το καλοκαίρι βουτήχτηκε στο αίμα. Θα μου πείτε κάθε καλοκαίρι έχει τους πολέμους του, τα ατυχήματά του, για κάποιον μυστηριώδη λόγο τους περισσότερους θανάτους γνωστών και φίλων αλλά εννοώ κάτι άλλο, οπότε ας εξηγηθώ καλύτερα.
Πριν απο μερικούς αιώνες κι ενώ τέλειωνα το δημοτικό ή πήγαινα στην πρώτη τάξη γυμνασίου, η τηλεόραση άρχισε να δείχνει τις "Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς". Πήρα και το βιβλίο, το διάβασα και αποφάσισα ότι θα γινόμουν ή Sherlock Holmes ή Irene Adler. Δεν έγινα τίποτα από τα δύο ( ανεπάρκεια ). Συνέχισα όμως να διαβάζω και να βλέπω αστυνομικά, θρίλερ οτιδήποτε έπεφτε στο χέρι μου και είχε να κάνει με εγκλήματα. Η απόσταση που χωρίζει τον Γιάννη Μαρή από τον Ian Rankin είχε εκμηδενιστεί. Το αίμα εκτος από ζωτικό, μπορεί να γίνει και πολύ γοητευτικό ( αρκεί να μην είναι το δικό σου που χύνεται ).
Φέτος το καλοκαίρι πάντως έφτασα σε επίπεδα εθισμού. Ανέκαθεν διάβαζα πολλά και πολύ διαφορετικά πράγματα αλλά τώρα δεν διαβάζω τίποτα άλλο πέρα από φρίκη. Διάβασα σύγχρονα αστυνομικά, μεσαιωνικά αστυνομικά, τον δικαστή Τι από την αρχαία Κίνα, βυζαντινής περιόδου, ένα που η υπόθεση διαδραματίζονταν στην Πομπηία (πριν σκάσει ο Βεζούβιος), θρίλερ με Ινδιάνους, θρίλερ με βουντού, με στοιχειωμένα σπίτια, με παιχνίδια του μυαλού, με παρανοικούς και με πολύ λογικούς δολοφόνους, κλασικούς συγγραφείς τρόμου κα το νέο αίμα, γυναικεία λογοτεχνία αστυνομική και τρόμου ( η Louise Welsh από τη Γλασκώβη είναι το απόλυτο must για όποιον ενδιαφέρεται),νοικιάζω από το video club μόνο τα επεισόδια του C.S.I. ( Las Vegas γιατί το Miami δεν μου αρέσει ) και βλέπω ανελλιπώς Δευτέρα - Παρασκευή το Law and Order-criminal intent, τα X-files την Τετάρτη, C.S.I. κάθε Σάββατο και ότι θρίλερ βάλει η τηλεόραση. Έκανα μια προσπάθεια και πήρα πριν από κανένα μήνα να διαβάσω το "Μη μ' αφήσεις ποτέ" του Ισιγκούρο. Τι ωραίο βιβλίο! Εδώ κι ένα μήνα έχω κολλήσει στη σελίδα 25. Με το που το πιάνω η συγκέντρωση πάει περίπατο. Κάθομαι, το κοιτάω, με κοιτάει κι αυτό και μετά το βλέμμα στρέφεται αργά στη βιβλιοθήκη και κοιτά με λαχτάρα τον Ellroy ή ακόμα χειρότερα τον Masterton που μου γνέφει. Ζώντας με τους "άλλους" νομίζω πως έχω φτάσει σ' ένα περίεργο επίπεδο ευτυχίας. Κάθομαι και αναλύω περίπλοκες υποθέσεις με τον Gil Grishom, τον Robert Goren και την Alexa Eames (προιστάμενοι) και βγαίνω για μπύρες με την Sara και τον Warrick (συνάδελφοι). Κάπου σ' έναν άλλον, μακρινό πλανήτη ζώ σ' ένα ερωτικό τρίγωνο με τον Μulder και την Scully ( ναι, θέλω ΚΑΙ τον Mulder ΚΑΙ την Scully ) και φυλακίζομαι σε πηγάδια με την δύστυχη Yamamura Sadako. Νομίζω ότι οι Ιάπωνες έχουν πάει τον τρόμο επίπεδα πιο πάνω αλλά οι Αμερικάνοι κατέχουν την πραγματικη αστυνομική ιστορία.
Εν ολίγοις μια χαρά περνάω γιατρέ μου αλλά που θα πάει αυτή η υπόθεση; Κι ο Ισιγκούρο που είναι τόσο καλός (και ιαπωνικής καταγωγής ) τι θα γίνει; Προχθές αποφάσισα σε μια άσκηση αυτελέγχου να μην δω Law and Order. Μέσα στο δεκάλεπτο είχα ανοίξει την τηλεόραση και ρουφούσα σαν σφουγγάρι τα τεκταινόμενα.
Δεν ξέρω γιατί ο τρόμος και η βία είναι τόσο ελκυστικά στον κόσμο, ίσως γιατί όλοι προσπαθούμε να ξορκίσουμε τους φόβους μας μέσα από γεγονότα που πάντα συμβαίνουν σε κάποιον άλλον και όχι σε μας. Ισως γιατί όλα αυτά με τα τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, μάς φαίνονται πολύ κοντινά. Ισως γιατί απλώς το έχουμε μέσα μας, την σκοτεινή πλευρά και τα αρχέγονα ένστικτα, όπως έδειξε και απέδειξε η ιδιοφυής Patricia Highsmith όταν παρουσίασε στον κόσμο ένα καινούριο, τερατώδες, αλλά τόσο πραγματικό μοντέλο ανθρώπου: τον Tom Ripley.

The adversary - Crime And The City Solution

We gamble to be born again, you know I never wanted to.....

Έχω δει τους Placebο όλες τις φορές που παίξανε στην Ελλάδα και είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Τώρα μπορώ να το πω με βεβαιότητα αυτό, γιατί όταν τους είχα πρωτοδεί τους θεώρησα εντελώς απεχθείς φλώρους ( ίσως γιατί κάτι μου έλεγε αυτό) μέχρι που τους είδα το 1999 στο Rockwave και άλλαξα γνώμη. Έκτοτε τους είμαι πιστός fan και παρόλο που έχουν βγάλει και απίστευτες βλακείες, μου αρέσει που βγήκανε μέσα στην παρακμή της brit pop, έχοντας δικό τους ήχο και κυρίως δικό τους στίχο ( γιατί δεν αντέχω να ξανακούσω τίποτα Jets να τραγουδάνε "say gou gonna be my girl?" και να παίζουνε σαν τους AC/DC στο ξεκίνημά τους). Περιμένω ανυπόμονα σήμερα το βράδυ, στην έξωτική Μαλακάσα. Μπορεί να είναι καλοί, μπορεί και όχι, αλλά επειδή εγω κουβαλάω μια βλακεία στα συγκεκριμένα θέματα, χαίρομαι που θα τους δω ξανά θα είμαι μέσα στον κόσμο και θα τραγουδήσω το αγαπημένο μου μελόδραμα Without You I' m Nothing όσο πιο δυνατά μπορώ.


Allergic - Placebo

You're so like the lady with the mystic smile......

Προχθές είδαμε τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" σ'έναν θερινό κινηματογράφο.
Αφού η Αμελί είναι η απευθείας απόγονος του Ιησού Χριστού στην γή, τότε μάλλον ζούμε στο σύμπαν του Λιακόπουλου και οι καταραμένοι υποχθόνιοι παραμονεύουν κλεισμένοι στο υπέδαφος της ερήμου Τακλαμακάν, να ορμήσουν και να μας φάνε.
Η ταινία ήταν ωραιότατη, όπως και το βιβλίο. Την επόμενη φορά ελπίζω να την δω κιόλας γιατί προχθές είχα την προσοχή μου στραμμένη στη γάτα του σινεμά και παίζαμε. Δυστυχώς όταν διάβαζα το βιβλίο η γάτα ( ή η οποιαδήποτε γάτα ) δεν ήταν δίπλα μου. Ίσως να την είχε κάνει για τη έρημο Τακλαμακάν, για να γλιτώσει από τον επίσκοπο Αρινγκαρόθα και την φονική του μηχανή ή ίσως γιατί έβλεπε γύρω της μια παραλία που όλοι διάβαζαν τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" σε πέντε διαφορετικές γλώσσες και συνειδητοποίησε κι αυτή οτι ο Λιακόπουλος υπάρχει, έχει δίκιο και το δίκιο του το δίνουμε εμείς που ανακαλύψαμε την νέα θρησκεία: την συνωμοσιολογία.
Μετά από δυόμισι ( ή κάπου εκεί) ώρες ταινίας, δύο διαφορετικές χώρες, καμμιά ντουζίνα τάφους, ένα τουρ (ανύπαρκτο) στο Λόυβρο, κάτι γρίφους ξεπατικωμένους από το "Τέστ" του μήνα, τον Jurgen Prochnow να μιλά άψογα γαλλικά και το μήλο του Νεύτωνα (διότι ως γνωστόν κανείς δεν ξεφεύγει από την βαρύτητα), πήγαμε με κάτι φίλους σ' ένα μπαρ όπου επιδοθήκαμε στην συνοποσιολογία.
Μετά γύρισα στο σπίτι, πήρα την δική μου γάτα αγκαλιά και είδα το τελευταίο τέταρτο από το Law and Order-Criminal Intent αλλά μετά τις μπύρες ήταν πρακτικώς αδύνατον να παρακολουθήσω τους περίπλοκους συλλογισμούς του Robert Goren και δεν κατάλαβα τίποτα.
Μετά με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Είδα ένα υπέροχο όνειρο. Εγώ ήμουν ο Robert Goren, έλυσα όλα τα υποτιθέμενα μυστήρια που μας έχουν πρήξει κι έστειλα τον Λιακόπουλο με το Dan Brown εξορία, στην έρημο Τακλαμακάν μπας και τους έρθει η φώτιση.


Mona Lisa - Nat King Cole