You try to run from me, run from me, run from me, I am the adversary, I am your foe, I go where you go........

Φέτος, το καλοκαίρι βουτήχτηκε στο αίμα. Θα μου πείτε κάθε καλοκαίρι έχει τους πολέμους του, τα ατυχήματά του, για κάποιον μυστηριώδη λόγο τους περισσότερους θανάτους γνωστών και φίλων αλλά εννοώ κάτι άλλο, οπότε ας εξηγηθώ καλύτερα.
Πριν απο μερικούς αιώνες κι ενώ τέλειωνα το δημοτικό ή πήγαινα στην πρώτη τάξη γυμνασίου, η τηλεόραση άρχισε να δείχνει τις "Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς". Πήρα και το βιβλίο, το διάβασα και αποφάσισα ότι θα γινόμουν ή Sherlock Holmes ή Irene Adler. Δεν έγινα τίποτα από τα δύο ( ανεπάρκεια ). Συνέχισα όμως να διαβάζω και να βλέπω αστυνομικά, θρίλερ οτιδήποτε έπεφτε στο χέρι μου και είχε να κάνει με εγκλήματα. Η απόσταση που χωρίζει τον Γιάννη Μαρή από τον Ian Rankin είχε εκμηδενιστεί. Το αίμα εκτος από ζωτικό, μπορεί να γίνει και πολύ γοητευτικό ( αρκεί να μην είναι το δικό σου που χύνεται ).
Φέτος το καλοκαίρι πάντως έφτασα σε επίπεδα εθισμού. Ανέκαθεν διάβαζα πολλά και πολύ διαφορετικά πράγματα αλλά τώρα δεν διαβάζω τίποτα άλλο πέρα από φρίκη. Διάβασα σύγχρονα αστυνομικά, μεσαιωνικά αστυνομικά, τον δικαστή Τι από την αρχαία Κίνα, βυζαντινής περιόδου, ένα που η υπόθεση διαδραματίζονταν στην Πομπηία (πριν σκάσει ο Βεζούβιος), θρίλερ με Ινδιάνους, θρίλερ με βουντού, με στοιχειωμένα σπίτια, με παιχνίδια του μυαλού, με παρανοικούς και με πολύ λογικούς δολοφόνους, κλασικούς συγγραφείς τρόμου κα το νέο αίμα, γυναικεία λογοτεχνία αστυνομική και τρόμου ( η Louise Welsh από τη Γλασκώβη είναι το απόλυτο must για όποιον ενδιαφέρεται),νοικιάζω από το video club μόνο τα επεισόδια του C.S.I. ( Las Vegas γιατί το Miami δεν μου αρέσει ) και βλέπω ανελλιπώς Δευτέρα - Παρασκευή το Law and Order-criminal intent, τα X-files την Τετάρτη, C.S.I. κάθε Σάββατο και ότι θρίλερ βάλει η τηλεόραση. Έκανα μια προσπάθεια και πήρα πριν από κανένα μήνα να διαβάσω το "Μη μ' αφήσεις ποτέ" του Ισιγκούρο. Τι ωραίο βιβλίο! Εδώ κι ένα μήνα έχω κολλήσει στη σελίδα 25. Με το που το πιάνω η συγκέντρωση πάει περίπατο. Κάθομαι, το κοιτάω, με κοιτάει κι αυτό και μετά το βλέμμα στρέφεται αργά στη βιβλιοθήκη και κοιτά με λαχτάρα τον Ellroy ή ακόμα χειρότερα τον Masterton που μου γνέφει. Ζώντας με τους "άλλους" νομίζω πως έχω φτάσει σ' ένα περίεργο επίπεδο ευτυχίας. Κάθομαι και αναλύω περίπλοκες υποθέσεις με τον Gil Grishom, τον Robert Goren και την Alexa Eames (προιστάμενοι) και βγαίνω για μπύρες με την Sara και τον Warrick (συνάδελφοι). Κάπου σ' έναν άλλον, μακρινό πλανήτη ζώ σ' ένα ερωτικό τρίγωνο με τον Μulder και την Scully ( ναι, θέλω ΚΑΙ τον Mulder ΚΑΙ την Scully ) και φυλακίζομαι σε πηγάδια με την δύστυχη Yamamura Sadako. Νομίζω ότι οι Ιάπωνες έχουν πάει τον τρόμο επίπεδα πιο πάνω αλλά οι Αμερικάνοι κατέχουν την πραγματικη αστυνομική ιστορία.
Εν ολίγοις μια χαρά περνάω γιατρέ μου αλλά που θα πάει αυτή η υπόθεση; Κι ο Ισιγκούρο που είναι τόσο καλός (και ιαπωνικής καταγωγής ) τι θα γίνει; Προχθές αποφάσισα σε μια άσκηση αυτελέγχου να μην δω Law and Order. Μέσα στο δεκάλεπτο είχα ανοίξει την τηλεόραση και ρουφούσα σαν σφουγγάρι τα τεκταινόμενα.
Δεν ξέρω γιατί ο τρόμος και η βία είναι τόσο ελκυστικά στον κόσμο, ίσως γιατί όλοι προσπαθούμε να ξορκίσουμε τους φόβους μας μέσα από γεγονότα που πάντα συμβαίνουν σε κάποιον άλλον και όχι σε μας. Ισως γιατί όλα αυτά με τα τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, μάς φαίνονται πολύ κοντινά. Ισως γιατί απλώς το έχουμε μέσα μας, την σκοτεινή πλευρά και τα αρχέγονα ένστικτα, όπως έδειξε και απέδειξε η ιδιοφυής Patricia Highsmith όταν παρουσίασε στον κόσμο ένα καινούριο, τερατώδες, αλλά τόσο πραγματικό μοντέλο ανθρώπου: τον Tom Ripley.

The adversary - Crime And The City Solution