And then he looked right through me as if I wasn't there......

η συνέχεια εκ του προηγουμένου (post)

Επειδή δεν τραβάω μόνο εγώ τέτοια κολλήματα, έχω να πω το εξής:
Φέτος το καλοκαίρι βουτήχτηκε στο αίμα (2). Τον Αύγουστο ορισμένοι bloggers (αλλά και μη) που τυχαίνουν μεγάλης εκτίμησης, βρέθηκαν στο ίδιο σπίτι για διακοπές. 'Αμα σας πω το playlist των βιβλίων που διάβαζαν (ορισμένοι μάλιστα με εντυπωσιακή ταχύτητα) θα καταλάβετε γιατί η γιαγιά Agatha έγραψε τους " Δέκα Μικρούς Νέγρους". Από τον Αρσέν Λουπέν μέχρι τον αρουραίο του εγχειριδίου της Patricia Highsmith, όλο το σπίτι κολυμπούσε σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα που σχιζόταν μόνο από την τυπική καθημερινή ερώτηση " Τι θα φάμε σήμερα;". Μετά γλιστρούσαμε πάλι στα γνώριμα σκοτάδια των αγαπημένων μας ηρώων και αναρωτιόμασταν γιατί ο Ταμερλάνος έπρεπε τελικά να πεθάνει ( η Louise Welsh που λέγαμε). Ευτυχώς κανένας πραγματικός φόνος ή κάτι άλλο εξίσου στυγερό δεν ήρθε να ταράξει το ευτυχισμένο (και μεταφορικά αιματοβαμμένο) σπιτικό μας. Κάποια στιγμή οι διακοπές τελείωσαν και όλοι άρχισαν σιγα-σιγά να παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού. Αποφασίσαμε ( τρεις ενήλικες κι ένα μωρό ) να μείνουμε άλλη μια μέρα και αποφάσισα (ένας ενήλικος) να ξεκινήσω εκείνον τον δύσμοιρο Ισιγκούρο. Την μέρα που φύγαν όλοι και πανηγύριζα α) την(σχετική) μοναξιά και την ησυχία και β) την αρχή της απεξάρτησης, ξέσπασε η πυρκαγιά.

Υ.Γ. Εύχομαι να τα πούμε και το επόμενο καλοκαίρι, στο ίδιο μέρος. Θα βρέχουμε και το σπίτι και τα δέντρα να μην αρπάξουν, θα δείτε, θα είναι πολύ ωραία.



Killing Me Softly - Roberta Flack