My life in the bush of ghosts.........

Αφού πέθαναν όλοι, ήρθε ο καιρός να πάμε κι εμείς διακοπές. Θα πάρω αγκαλιά τα αγαπημένα μου φαντάσματα και θα πάω σ' ένα μέρος που τα φαντάσματα ευδοκιμούν. Στο μεταξύ, μην ανησυχείτε, οι καταστροφές θα συνεχίζονται κι απ' ότι φαίνεται θα γίνονται ολοένα και χειρότερες. Να ελπίσω σ' ένα θαύμα;



My Life In The Bush Of Ghosts - τίτλος LP των Brian Eno & David Byrne

Armageddon Days (are here again)

Γάμησε τις περίεργες ιστορίες. Η πιο περίεργη ιστορία είναι η ίδια μας η φύση και τα ματωμένα ίχνη που αφήνουν πίσω τους άλλοι για μας. Τι συμβαίνει στον κόσμο; Τίποτα που να μην γινότανε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο; Ποιός θα κερδίσει; Είμαστε το παιχνίδι των θεών; των εξωγήινων; του ίδιου μας του εαυτού;
Γιατί δεν περνά ούτε μια μέρα χωρίς πόλεμο σ' αυτό τον κόσμο;Ποιός φταίει; Και μην μου πείτε το προφανές " οι Αμερικάνοι ". Γιατί αν όλοι οι υπόλοιποι είμαστε τόσο ηλίθιοι ώστε να τσιμπάμε στο παιχνίδι τους, τότε έχουμε τους αμερικάνους που μας αξίζουν.

The The - Armageddon Days (are here again)

They’re 5 miles high

As the crow flies

Leavin’ vapour trails

Across a blood red sky

Movin’ in from the East

Towards the West

With balaclava helmets

Over their heads YES!
But if you think that Jesus Christ is coming

Honey, you’ve got another thing coming

If he ever finds out who’s hijacked his name

He’ll cut out his heart and turn in his grave
Islam is rising The Christians mobilising

The world is on it’s elbows and knees

It’s forgotten the message

And worships the creeds
“It’s War” she cried “It’s War” she cried

“This is War!” Drop your possessions

All you simple folk

You will fight them on the beaches in your underclothes

You will thank the good lord

For raising the Union Jack

You’ll watch the ships sail out of harbour

And the bodies come floating back

Watch the ships sail out of harbour

And the bodies come floating back
If the real Jesus Christ were to stand up today

He’d be gunned down cold by the C.I.A.

Oh, the lights that now burn brightest

Behind stained glass

Will cast the darkest shadows

Upon the human heart

But God didn’t build himself that throne

God doesn’t live in Israel or Rome

God doesn’t belong to the Yankee dollar

God doesn’t plant the bombs for Hezbollah

God doesn’t even go to church

And God won’t send us down to Allah to burn

God will remind us what we already know

That the human race is about to reap what it’s sown
Islam is rising

The Christians mobilising

The world is on it’s elbows and knees

It’s forgotten the message

And worships the creeds

The world is on it’s elbows and knees

It’s forgotten the message

And worships the creeds
Armageddon days are here again

Armageddon days are here again

Armageddon days are here again

Armageddon Days Are HERE!!!

ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ

Οι τίτλοι των τελευταίων posts είναι στίχοι των παρακάτω τραγουδιών:

1. Meds - Placebo
2. Oceans Apart - ο τίτλος του τελευταίου LP των Go-Betweens (Grant McLennan R.I.P.)
3. Summertime - Divine Comedy
4. A bunch of lonesome heroes - Leonard Cohen
5. Some kinda love - The Velvet Underground
6. TV Eye - The Stooges
7. I can't forget - Leonard Cohen και πάλι αλλά η διασκευή των Pixies-όλα τα λεφτά.

I can't forget but I don't remember what.......

Έχει μερικές μέρες που έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου, μια εικόνα. Η εικόνα ενος άντρα που με χαιρετά από το μπαλκόνι. Εγώ είμαι στη θάλασσα, κάνω μπάνιο και στρέφω το βλέμμα μου προς το σπίτι ( το οποίο ευτυχώς, είναι ακομη έξω από τη θάλασσα ). Ο ήλιος είναι πολύ δυνατός και δεν βλέπω καθαρά, όμως ξαφνικά εμφανίζεται ένας άντρας, γέρνει στην κουπαστή του μπαλκονιού και αρχίζει να μου κουνάει το χέρι. Προσπαθώ να ξεχωρίσω ποιός είναι γιατί το σουλούπι του δεν μου λέει και τίποτα, αλλά δεν μπορώ, είμαι πολύ μακριά του. Μετά από ένα- δύο λεπτά, ανασηκώνεται και φεύγει (που; που πηγαίνει; μέσα στο σπίτι;). Τότε αρχίζει ο τρόμος, ο πανικός που σφίγγει το στομάχι ενώ ξέρεις οτι κάτι, κάτι πολύ σημαντικό είναι μπροστά σου αλλά εσύ δεν μπορείς να το δεις. Και μετά η εικόνα φεύγει από μπροστά μου κι ο κόσμος αποκτά μια ευκρίνεια διαφορετική. Ποιός είναι αυτός; Τον ξέρω ή όχι; ( Το παρήγορο είναι οτι φορά μια βερμούδα και κοντομάνικο κι όχι το σετ κουκούλα-κλεψύδρα-δρεπάνι). Θα μου συμβεί κάτι καλό ή όχι; Η ζέστη τα κάνει όλα πιο ελκυστικά αλλά και τόσο πιο τρομακτικά. Σαν να ρέουν, να χάνουν το νόημα τους και να το ξαναβρίσκουν ελαφρώς μεταλλαγμένο. Περίεργη εποχή το καλοκαίρι!

See that TV eye on me.........

Σήμερα το βράδυ στο θέατρο βράχων. Μπορεί ο Iggy Pop να γέρασε (κι εμείς να μεγαλώσαμε ανεπανόρθωτα) όμως δεν μπορώ να πάψω να τον βλέπω σαν ένα αγρίμι της πόλης, τον Jean Genie που ζει στις στέγες και καταπίνει ξυραφάκια και όχι ακριβώς τυπικό εκπρόσωπο μιας δεκαετίας που το μεγαλύτερό της μέρος (μουσικά) εγώ το βαριέμαι. Κι ας μη μιλήσω για άλλους χαρακτηρισμένους "γερόλυκους της ροκ" (και λοιπές αηδίες- λες και ζούμε στην άγρια φύση και βλέπουμε τον Έσσε στον ύπνο μας κάθε βράδυ, χωρίς να ξέρουμε ποιός είναι) που σκαρφαλώνουνε σε δέντρα και πέφτουνε και σπάνε τα κεφάλια τους (από τι θα πάει ο γέρος; από τι;) και άλλα τέτοια φαιδρά.
Το κόβω το παραληρηματικό κήρυγμα, αγαπητά διαδικτυακά όντα κι εύχομαι μόνο, όποιος πάει σήμερα το βράδυ, να περάσουμε καλά κι οι υπόλοιποι ακόμα καλύτερα.

Between thought and expression lies a lifetime.....

Περπατούσε στον μακρύ λευκό διάδρομο της εταιρείας που δούλευε. Από τα γραφεία κατά μήκος του ακουγόταν τα πληκτρολόγια, κανένα τηλέφωνο που χτυπούσε που και που και η ψυχρή υπηρεσιακή φωνή που το απαντούσε. Ψιθυριστές κουβέντες που ξέφευγαν από κλειστές πόρτες ταξίδευαν ανάμεσα στους κάτασπρους τοίχους. Βαριόταν θανάσιμα κι αυτός ο διάδρομος της φαινόταν ατέλειωτος από τη μια άκρη ως την άλλη, μονότονος και απρόσωπος. Ξαφνικά της ήρθε μια ιδέα, έτσι όπως περπατούσε μόνη της, πήρε φόρα, έτρεξε κι έκανε έναν τέλειο τροχό. Ανασηκώθηκε, κοίταξε γύρω της-κανείς δεν την είχε δει, ούτε ο κόσμος είχε καταρρεύσει. Συνέχισε να προχωρά χαμογελώντας.

I' d like to tell my story said one of them so bold.....

......και σηκώθηκε όρθιος, αλλά κανείς δεν τον άκουγε γιατί όλοι μιλούσαν μεταξύ τους.
Δοκίμασε να τους τραβήξει την προσοχή αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Λες και ήταν αόρατος σ' ένα γεμάτο δωμάτιο που όλοι μιλούσανε βιαστικά και δυνατά για τον εαυτό τους χωρίς να προσέχει ο ένας τον άλλον. Μονόλογοι ηλιθίων εκτοξεύονταν σε κάθε κατεύθυνση, χωρίς να βρίσκουν καμμία διέξοδο γιατί το δωμάτιο δεν είχε ούτε ένα παράθυρο. Σαν όλους αυτούς που βρίσκονταν μέσα του ήταν κενό, με άσπρους τοίχους, αδιάφορο και ισοπεδωτικά τρομακτικό. Τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί στην κενότητά του. Σαν μια μαύρη τρύπα, μόνο που ήταν λευκή, ρουφούσε τα πάντα.
Τους γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την πόρτα, αλλά η πόρτα δεν ήταν πια στην θέση της,δεν φαινόταν πουθενά, δεν υπήρχε λες κι είχε κουραστεί ακόμα κι αυτή από την φλυαρία κι έφυγε.
Πήρε μια βαθιά αναπνοή κι άρχισε να σκέφτεται τον χρόνο του στην κόλαση.