Between thought and expression lies a lifetime.....

Περπατούσε στον μακρύ λευκό διάδρομο της εταιρείας που δούλευε. Από τα γραφεία κατά μήκος του ακουγόταν τα πληκτρολόγια, κανένα τηλέφωνο που χτυπούσε που και που και η ψυχρή υπηρεσιακή φωνή που το απαντούσε. Ψιθυριστές κουβέντες που ξέφευγαν από κλειστές πόρτες ταξίδευαν ανάμεσα στους κάτασπρους τοίχους. Βαριόταν θανάσιμα κι αυτός ο διάδρομος της φαινόταν ατέλειωτος από τη μια άκρη ως την άλλη, μονότονος και απρόσωπος. Ξαφνικά της ήρθε μια ιδέα, έτσι όπως περπατούσε μόνη της, πήρε φόρα, έτρεξε κι έκανε έναν τέλειο τροχό. Ανασηκώθηκε, κοίταξε γύρω της-κανείς δεν την είχε δει, ούτε ο κόσμος είχε καταρρεύσει. Συνέχισε να προχωρά χαμογελώντας.