THE BIG NOWHERE

ένα σημειωματάριο

Wednesday, June 14, 2006

Oceans apart (?)

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα οτι τριγυρνούσα στους δρόμους της πόλης με τον φίλο μου τον Α. Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε που τον είδα για τελευταία φορά. Δεν μαλώσαμε, δεν συνέβη κανένα κοσμοιστορικό γεγονός, απλώς με τον μαγικό τρόπο που οι άνθρωποι έρχονται κοντά και απομακρύνονται, απομακρυνθήκαμε κι εμείς. Έχει δυό-τρείς μήνες που τον σκέφτομαι πολύ συχνά. Που να βρίσκεται; τι κάνει; είναι καλά; ζει ακόμα εδώ;ζει;( γιατί βρισκόμαστε και σε επικίνδυνη ηλικία ) κουβαλάει την ίδια τρέλα που κουβαλούσε για τις γυναίκες και για την ισπανική γλώσσα; μήπως τον απήγαγαν κι αυτόν τα τέρατα κάποια στιγμή; τα κατάφερε να ξεφύγει;
Αναρωτιέμαι τώρα τι μας κρατάει μακρυά όλο αυτό το διάστημα και απάντηση δεν βρίσκω, ξέρω όμως ότι όταν χάθηκε ο Φίνος, το βράδυ πριν τον βρούμε, πάλι τον Α. είδα στον ύπνο μου. Μήπως να κοιμάμαι όλη μέρα; Μια χαρά περνάω εκεί που τα όρια πέφτουνε και όλοι μαζί, νεκροί, ζωντανοί, εξαφανισμένοι, μαλωμένοι, γινόμαστε πάλι μια ομάδα που κάτι βρίσκει οτι την δένει, κάποιο λόγο ύπαρξης έχει.
Δεν ξέρω αν θα ξαναδώ τον Α. ποτέ, δεν ξέρω αν θα τον ψάξω, δεν ξέρω καν το γιατί ναι ή το γιατί όχι, αλλά ξέρω ότι όποτε τον βλέπω στον ύπνο μου κάτι καλό θα γίνεται κι έλπιζω τουλάχιστον εκεί, να τον βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ. Ακριβώς όπως και πριν από τόσα χρόνια.

4 Comments:

Blogger RaZzMaTaZz said...

yup, αυτή είναι η μαγεία των ονείρων! enjoy it!

6:13 AM  
Anonymous Anonymous said...

την προηγούμενη εβδομάδα βγήκα ένα τυφλό ραντεβού (που δεν πάθαινα καταράκτη καλύτερα να έμενα σπίτι μου)-να μια τέτοια ιστορία τρόμου να γράψεις να χεστούνε όλοι πάνω τους-και φυσικά ήταν μια απίστευτη καταστροφή (μόνο του Bruce Willis και της άλλης της 91/2 βδομάδες βγήκε καλό τελικά, οι υπόλοιποι στην πικραμένοι πίκρα). ο υποψήφιος με ρώτησε αν θέλω να πάμε για φαγητό, του είπα όχι ευχαριστώ δεν πεινάω, αλλά αν θέλει αυτός να φάει ευχαρίστως να πιω κάτι μαζί του ενώ αυτός θα τρώει. έφαγε, έφαγε, του είπα εν τη ρίμη του λόγου (καλό;) ότι δεν τρώω κρέας και κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό (ούτε μια ζουμερή μπριζολίτσα δεν τρως;; ούτε ένα ωραίο μπιφτεκάκι;; με ρωτούσε συνέχεια)και μετά καθώς μιλούσαμε (δηλαδή μιλούσε βασικά) μου είπε τα εξής καταπληκτικά: "θέλεις να πάμε στην Μ....να φάμε αρνιά στη σούβλα;" και μετά από λίγο "θέλεις να πάμε στο Π...να φάμε μπάρμπεκιου;"...
γι'αυτό κι εγώ σήμερα που είναι σάββατο είμαι σπίτι μου και φοβάμαι να βγω. εκεί έξω κυκλοφορούν πεινασμένοι...
μήπως πρέπει να κάνω κι εγώ το blog μου και να λέω τον πόνο ενός ανθρώπου μεταξύ 30 και 40 που είναι μόνος και βαθιά απελπισμένος στην ιδέα ότι θα μείνει μόνος για την υπόλοιπη ζωή του;
εγώ, λοιπόν αγαπημένοι μου συνάνθρωποι, το λέω με ειλικρίνεια, με φόβο και με πολύ πάθος: ο πιο μεγάλος φόβος μου αυτή τη στιγμή, αυτός που με κάνει να μην μπορώ να κοιμηθώ τα βράδυα (χωρίς πλάκα) είναι αυτός της μοναξιάς. είμαι η μόνη ή με ακούει κανείς εκεί έξώ;;;; (δεχόμαστε απαντήσεις και από εξωγήινα όντα, αρκεί να έχουν φιλική διάθεση και έχουν φάει για βράδυ)

1:28 PM  
Anonymous Anonymous said...

και που ήρθε το καλοκαίρι ρε συ τελικά τι έγινε;

1:43 PM  
Blogger salparadise said...

razzmatazz:
προσπαθώ αλλά αυτά δεν γίνονται κατά παραγγελία.
Αγαπημένε μου chris:
Ραντεβού με τον Hannibal; Θέλει θάρρος η υπόθεση. Μόνη πάντως δεν είστε γιατί όλοι μας λίγο-πολύ προσπαθούμε να επιπλεύσουμε σ' αυτόν τον ρευστό κόσμο, φωνάζοντας μήπως μας ακούει κανείς εκεί έξω.
Εγώ όμως πιστεύω οτι ΠΑΝΤΑ κάποιος μας ακούει και θα έρθει δίπλα μας-και ΔΕΝ θα είναι ο Hannibal.

6:39 AM  

Post a Comment

<< Home