Send me my weeping grin-I've lost my discipline.....

Έβλεπα χθες τη Κλαρίς Στάρλινγκ για πολλοστή φορά και σκεφτόμουν τη θάλασσα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Όχι την καλή θάλασσα του "αχ επιθύμησα καλοκαίρι, να κάνουμε κάνα μπάνιο" αλλά μια φουρτουνιασμένη, θηριώδη, γκρίζα, απειλητική θάλασσα που το να βρεθείς μέσα της είναι ο χειρότερός σου εφιάλτης και γι αυτό την κοιτάς από όσο πιο μακρυά μπορείς και καμμιά φορά τα καλοκαίρια, όταν χαζογελάς με άλλους για το ποιός θα φτάσει πρώτος πιο βαθιά και" δες τι γρήγορα που κολυμπάω", σου' ρχεται στο μυαλό αυτή η εικόνα, έτσι ξαφνικά και παγώνεις κι αρχίζεις να κολυμπάς γρήγορα προς τα έξω κι έχεις την εντύπωση ότι καρχαρίες σε κυνηγούν και ρεύματα θα σ' αρπάξουν και πάει τελείωσες, τελείωσε ο κόσμος.
Δεν είναι έτσι. Ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρνάει χωρίς εσένα ή εμένα ή την Κλαρίς. Την θάλασσα δεν την ενδιαφέρουν τα μικροπροβλήματά μας κι εμείς πρέπει να πηγαίνουμε με τα δικά της νερά, εκείνη με τα δικά μας - δεν πρόκειται.
Τώρα πως κολλάει όλη αυτή η βαθυστόχαστη σκέψη με την "Σιωπή των αμνών" είναι ένα μυστήριο!


Fire-Fly - The Wolfgang Press

And everything is quiet now.....

Ένα αποπνικτικά ζεστό μεσημέρι στο καλοκαιρινό σπίτι, καθόμασταν γύρω από το τραπέζι της κουζίνας και τρώγαμε μακαρόνια με έτοιμη βιολογική σάλτσα ντομάτα (γεννημένοι σεφ, όλοι). Ο σκύλος δίπλα έτρωγε μακαρόνια μόνο με τυρί και η γάτα είχε ξεδιπλωθεί στον καναπέ. Τα παιδιά κοιμόταν επάνω στην σχετική δροσιά του σπιτιού. Βγήκα έξω στο μεγάλο μπαλκόνι και ο ήλιος μου έκαψε αμέσως την πλάτη. Δεν με πείραξε, αυτό το καλοκαίρι είχα μαυρίσει πολύ και είχα συνηθίσει να καίγομαι. Κοίταξα τη θάλασσα μπροστά που είχε χάσει την ηρεμία της κι άρχιζε το απογευματινό κυματάκι. Το οικείο χάος των πολλών ανθρώπων στο σπίτι είχε αντικατασταθεί από μια ήσυχη βαρεμάρα. Κοίταξα πάλι μέσα τον κόσμο γύρω από το τραπέζι, τις πνιχτες φωνές και τα ήρεμα γέλια για να μην ξυπνήσουν τα παιδιά. Δεν πέρασε τίποτα απο το μυαλό μου, τράβηξα μια σεζ λογκ στη σκιά, πήρα το βιβλίο μου κι έκατσα. Το όλο πράγμα κράτησε ελάχιστα και γιατί το σκέφτομαι ακόμα, δεν ξέρω.

Seventeen seconds - The Cure

Oh my heart oh my heart shies from the sorrow...

Αυτό το καλοκαίρι εισέβαλλε πολύ ορμητικό και έτοιμο για καυγάδες στη ζωή μας και μέχρι τώρα στάθηκε μια σειρά από απώλειες που (όπως όλες οι απώλειες ) είναι οδυνηρές και δύσκολες να τις συνηθίσεις.
Έφυγα για να γλιτώσω, δεν γλίτωσα φυσικά κι όταν γύρισα η ζωή εδώ είχε ελαφρώς αλλάξει προς το χειρότερο για μένα (και για άλλους που μπορεί ακόμα να μην το ξέρουν, αλλά θα το μάθουν) οπότε......

Γυρνώντας το βράδυ μ' ένα τραίνο, μισοκοιμάμαι κοιτώντας τα φώτα έξω. Σκέφτομαι τα συντρίμμια που άφησα και που θα τα βρώ μαζί με καινούρια γυρνώντας. Κι αυτό είναι μια θλιβερή αλλά τουλάχιστον όχι ανύπαρκτη προοπτική.



Song to the siren - Tim Buckley / This Mortal Coil

.........ξανά;

Δοκιμή 1-Δοκιμή 1. Ακούει κανείς μέσα στο σκοτάδι; Εδώ πάλι;
Πέρασε πολύς καιρός που κοιμήθηκα. Τώρα; Έχω ξυπνήσει ή βλέπω πάλι ένα περίεργο όνειρο; Μ' ακούει κανείς;

We' ll meet again, don't know where,don't know when but we'll meet again some sunny day!

Post πολύ θλιμμένο, θυμωμένο και τελευταίο.
Χθες το πρωί γυρίσαμε από ένα ταξίδι για το οποίο δεν πρόκειται να γράψω τίποτα (ακούω τους αναστεναγμούς ανακούφισης...) γιατί:
Χθες το πρωί η Λούλου η μία γάτα μου γέννησε τρία γατάκια. Μετά τα παράτησε κι έφυγε. Επειδή είναι πολύ άγρια και εντελώς ακοινώνητη, υποθέτω ότι δεν θα ξαναγυρίσει. Νομίζω ότι κάτι κακό έχει και πήγε να βρεί μια ήσυχη γωνιά για να πεθάνει μόνη της, γιατί αν ξαναγυρίσει θα την σκοτώσω εγώ. Καθομαι τώρα με τα δύο εναπομείναντα (το ένα μόλις εγκατέλειψε τον μάταιο αυτό κόσμο) και προπαθώ να τα ταίσω γάλα μ' ένα άθλιο μπιμπερό για μικρά παρατημένα ζώα. Όμως αυτός ο κόσμος δεν είναι για τίποτα μικρό και παρατημένο, οπότε φαντάζομαι ότι και τα δύο θα ακολουθήσουν σύντομα τον δρόμο που χάραξε ο πρωτοπόρος. Η τραγική ειρωνεία είναι τελικά ότι, χωρίς τη μαμά του, τίποτα δεν ζεί. Το' χω δοκιμάσει ξανά (και πιθανόν να το ξαναδοκιμάσω στο μέλλον), το τάισμα κάθε τρείς ώρες, τις άηχες κραυγές των μωρών ζώων που πεθαίνουν, τα τεντωμένα μέλη που ψάχνουν να βρουν την γνώριμη γούνα, την απελπισία στο τέλος όταν καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι είναι χαμένο κι ίσως να μην είναι καν παιχνίδι αλλά ποτέ δεν πετυχαίνει. Πείτε με ηλίθιο που κάθομαι και σκάω ενώ ο κόσμος καίγεται, αλλά αυτός είναι ο δικός μου κόσμος, το δικό μου μικρό κομμάτι και θα κάνω ότι θέλω.
Αυτό το blog σταματάει. Βαρέθηκε, κουράστηκε, ίσως να ήπιε πολλούς φραπέ και τα νεύρα του τινάχτηκαν, αλλά φτάνει. Έχει να δώσει μπιμπερό και να προσπαθήσει για άλλη μα μάταιη βλακεία. Εξάλλου μέσα στο ψώνισμα που το διακρίνει πιστεύει ότι το Μεγάλο Πουθενά είναι παντού, είναι αυτός ο φριχτός και υπέροχος κόσμος που ζούμε.
Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα (-πραγματικά. Μόνο για τα γατάκια δεν το βλέπω) και όπως λέει και ο τίτλος του post..............ποιός ξέρει;



We' ll Meet Again - Johnny Cash (the ONLY Man In Black)

By the changes in my life I pretend.......

Καθαρή Δευτέρα βράδυ, γυρνάμε με την Ε. από το καλοκαιρινό σπίτι, ακούγοντας NITS στο δρόμο. Την προηγούμενη μέρα καθαρίσαμε το σπίτι, έβαλα ένα πλυντήριο με κοντομάνικα και φανελάκια και βρήκα στο τραπέζι έναν "Ταχυδρόμο" από τις 2 Σεπτεμβρίου του 2006 και σ'ένα ράφι τις "Εμμονές" της Κρίστεβα, το μοναδικό βιβλίο που κανείς δεν κατάφερε να διαβάσει. Το σπίτι ζούσε ακόμη στο καλοκαίρι, τέλη Φεβρουαρίου, αλλά τίποτα δεν θύμιζε τις ζεστές τεμπέλικες μέρες του (με μόνο δυό ανθρώπους μέσα, φαινόταν απελπιστικά άδειο).
Στο δρόμο για την επιστροφή σκεφτόμουν μια άλλη αναχώρηση. Φεύγω άλλο ένα ταξίδι με αεροπλάνο (γαμώτο!) κι αν καταφέρουμε να γυρίσουμε και δεν αφήσουμε τα κόκκαλά μας σε καμμιά χιονισμένη βουνοπλαγιά, ή αν κανένα alien του σκάφους δεν μας καταβροχθίσει όλους, τότε θα αισθανθώ τυχερή.
Σας αφήνω γειά λοιπόν (για καμμιά βδομάδα, ελπίζω κι όχι για πάντα) και κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε......


Adieu Sweet Bahnhof - The NITS

If it be your will that I speak no more..........

Κυρία Κουρούνα μου, ευχαριστώ για την πρό(σ)κληση. Πάντα στέρεο και πράσινο το κλαδί που σας στηρίζει. Πέντε είπατε;

1. Στην Ε' δημοτικού (αφού οι περισσότεροι με τα παιδικά χρόνια ξεκινάνε) εκλέχθηκα πανηγυρικά πρόεδρος της τάξης. Όταν στο τέλος της χρονιάς, ο δάσκαλός μας είπε ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος από την (εξαιρετική) διοίκηση, σηκώθηκα στο θρανίο και του είπα: "Μπορεί, αλλά δεν είχα καλούς συνεργάτες", οπότε καταλαβαίνετε το ποιόν του γράφοντα.......
2. ....λόγω της τραυματικής αυτής εμπειρίας ( ιδιαίτερα για τους συνεργάτες), η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι το "TRUST" του Hal Hartley. Την βλέπω κάθε φορά που τα πράγματα πάνε σκατά κι έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορεί και να τα καταφέρουμε σ' αυτή τη ζωή (εγώ κι οι συνεργάτες μου εννοώ).
3. Ζω με δύο γάτες (στο σπίτι), έντεκα σκύλους(πρωινή δουλειά) και τέσσερις γάτες (απογευματινή δουλειά) και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό από την συμβίωση.
4. Μ' αρέσουν οι παρενθέσεις όταν γράφω, γιατί είναι σαν να σου μιλάει και κάποιος άλλος μέσα στο μυαλό σου (βαθυστόχαστο αυτό!)
5. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το "Στο δρόμο" του Jack Kerouack. Όποτε διαβάζω την τελευταία παράγραφο, ανοίγουν οι κάνουλες και δεν σταματάνε με τίποτα.

Αυτά! Θα ήθελα οι επόμενοι να είναι οι εξής: chris, emptyscreen, chumba, error, Κύριος(με κ κεφαλαίο) Φώλιος. Θέλετε;


If It Be Your Will - Leonard Cohen & Anthony