But we know pleasure is not that simple...........

Το προηγούμενο Σάββατο, το χωριό μετακόμισε στην πρωτεύουσα για να δει την παράσταση της χρονιάς. Το "2" του Δημήτρη Παπαιωάννου. Του χωριού του άρεσε αυτό που είδε (αν και κατά τη γνώμη μου ο "Δράκουλας" ήταν άπαιχτο) αυτό που δεν ξέρει είναι τι περίμενε να δει πολύς κόσμος που πήγε εκεί. 'Εγκυροι κουτσομπόληδες συγχωριανοί με πληροφόρησαν ότι τουλάχιστον δύο άτομα την έκαναν με ελαφρά (αλλά πολύ διακριτικά) πηδηματάκια προς τη μέση της παράστασης. Μάλλον περίμεναν τα άρματα να ξεκινήσουν αλλά τελοσπάντων, περί ορέξεως......
Κατά τ' άλλα το χωριό πέρασε πολύ ωραία το διήμερο στην πρωτεύουσα. Θαύμασε τα δύο και τρία και τέσσερα παιδιά της παράστασης, ξεναγήθηκε στο ανακαινισμένο ΠΑΛΛΑΣ (τελευταία φορά που μπήκα εκεί μέσα έπαιζε ο Lou Reed-ωραίες εποχές!), πήγε σε γενέθλια φίλων κι ανακάλυψε το bar CLOSER (με σήμα την τουρμπίνα), ήπιε τα κέρατά του, δεν έμαθε για τον θάνατο του Pinochet παρά μόνο μια μέρα μετά (και στεναχωρήθηκε που πέθανε ο παππούλης πριν προλάβει η δικαιοσύνη ν' απλώσει χέρι πάνω του-αν το άπλωνε ποτέ) και κυρίως ξεκουράστηκε γιατί το χωριό στο χωριό κοντεύει να τα παίξει.
Οι απλές απολαύσεις της ζωής, να βγαίνεις με φίλους έξω, ν' ακούς ωραία μουσική, να βλέπεις πράγματα που δεν αισθάνεσαι ότι σε προσβάλλουν, να χαίρεσαι τελοσπάντων ότι συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει. Θα μπορέσουμε ποτέ να το καταλάβουμε αυτό; ( Μη με παρεξηγείτε, είπαμε, περνάω περίοδο ρομαντισμού).


Nemesis - Shriekback